Chińska kultura komunikacji
Chiny to kraj o kulturze wysokiego kontekstu, co oznacza, iż życie w Chinach jest mocno ceremonialne i zrytualizowane. To również kultura kolektywistyczna. Komunikacja pełna jest niejasnych i niebezpośrednich komunikatów, a w jej obrębie dominuje komunikacja niewerbalna, jednak brak jest kontaktu wzrokowego, silnych emocji nie okazuje się i - co ważne podkreślenia - niejednokrotnie nawet słowa różnią się w zależności od statusu odbiorcy komunikatu [1]. Komunikacja nie służy wymianie informacji, a raczej jest elementem nawiązywania i pogłębiania relacji, które w Chinach są niezwykle ważne. Cechą charakterystyczną tego społeczeństwa jest bardzo rozszerzona sieć wzajemnych relacji międzyludzkich, która ma wpływ na wszystkie obszary życia Chińczyka. Sieć ta – guanxi – jest formą kapitału społecznego, przy pomocy której kreowana są dodatkowe wartości, w tym wartość ekonomiczna [2], [3]. By rozpocząć jakiekolwiek działania w Chinach, niezbędne jest wytworzenie takiej sieci i zbudowanie w jej obrębie wzajemnego zaufania. Kolejną cechą charakterystyczną tej kultury jest konieczność zachowania twarzy, jej utrata to utrata honoru [4]. Chińczycy stosują szereg strategii komunikacyjnych, których celem jest utrzymanie twarzy.

Specyfika komunikacji chińskiej ma swe konsekwencje w różnych dziedzinach życia społecznego. Jedną z wyraźniejszych jest komunikacja biznesowa. Kiedy chińscy menedżerowie negocjują umowę, nie opierają się na treści umowy, ale na kontekście, w jakim została ona negocjowana. Ważne są relacje między jednostkami, ponieważ w razie pojawienia się kłopotów chińscy menedżerowie zakładają, że podstawą rozwiązania problemu będzie komunikacja. Prawo nigdy nie jest ostatecznym sposobem określania standardów zachowania, gdyż może być zmienne. Chińscy menedżerowie nie obawiają się niedotrzymania warunków umowy, gdyż jest ona postrzegana jako symbol relacji między partnerami [5].

Zgodnie z regułami zachowania w Chinach nikt nie powinien się wywyższać, podczas spotkań prosi się wszystkich o zabranie głosu, a stoły do spotkań czy negocjacji są zazwyczaj okrągłe. Wbrew temu Chiny są jednak bardzo mocno zhierarchizowane. Chińczycy są świadomi nierówności występujących w ich społeczeństwie, zarówno dotyczących dostępu do władzy, jak i rozpiętości dochodów. Decyzje lidera są niepodważalne, wymaga się od niego zaangażowania w życie prywatne pracowników, reagowania na problemy, które mają pracownicy i ich rodziny. Ważne, aby lider był wzorem dla innych. Konfucjańska doktryna dotyczy też pracy w grupach, nie warto wychodzić z inicjatywą, gdyż jest to postrzegane jako popisywanie się i zaburza harmonię zespołu, która jest uznawana za wielką wartość [6]. W sferze biznesowej dystans władzy związany jest z autorytarną władzą lidera, ze zhierarchizowanym stosunkiem przełożony-podwładny oraz koniecznością akceptacji każdej decyzji przez wszystkie szczeble hierarchii w organizacji znacząco wpływają na czas podejmowania decyzji.

Japońska kultura komunikacji
Japoński styl opiera się na komunikacji w wysokim kontekście. W kulturach wysokiego kontekstu ludzie w mniejszym stopniu polegają na komunikacji werbalnej, a bardziej na kontekście działań niewerbalnych i otoczeniu środowiskowym, aby przekazać znaczenie, ponieważ tak duża część przekazu jest przenoszona za pomocą wskazówek i interpretacji „między wierszami”. Te różnice kontekstowe są widoczne np. w sposobie, w jaki osoby pracujące w Japonii podchodzą do takich sytuacji, jak podejmowanie decyzji czy negocjacje [7]. Japończycy mogą spędzać więcej czasu na budowaniu relacji, niż na wypracowywaniu umów. Innymi słowy, ochrona relacji biznesowych może być równie ważna jak podjęcie ostatecznej decyzji biznesowej. Na przykład Japończycy mówią „tak” zamiast „nie”, ale w kontekście wskazują, czy „tak” oznacza tak, czy naprawdę nie. Japończycy jako osoby pochodzące z kultury z wysokim kontekstem mają tendencję do komunikowania się w sposób bardziej niejawny [8]. Zakładają oni na przykład podczas spotkania biznesowego, iż ich interlokutor zinterpretuje, co mają na myśli, wiedząc o wartościach kulturowych, które kryją się za tymi słowami.

Indyjska kultura komunikacji
Unikalną cechą indyjskiego sposobu myślenia jest to, że łączy w sobie zarówno tendencje indywidualistyczne, jak i kolektywistyczne. Mieszkańcy Indii jako indywidualiści są zorientowani na cel, jednocześnie jednak są bardzo zorientowani na rodzinę, a swoją lojalność i przywiązanie ograniczają i racjonują tylko wśród bliskich im osób. Kultura indyjska jest mocno hierarchiczna. Podejmowanie decyzji odgórnie jest normą, a najczęściej w organizacji występuje tylko przepływ informacji w dół. Podwładni rzadko, jeśli w ogóle, będą kwestionowali decyzje przełożonych. Hierarchicznemu charakterowi towarzyszy równoległa tendencja do tego, że podwładni chcą być otoczeni ojcowską opieką przełożonych. Podwładni oczekują, że przełożony będzie wobec nich życzliwy, a jeśli ta życzliwość zostanie odwzajemniona, podwładny prawdopodobnie zareaguje również pozostaniem lojalnym [9]. Hinduskie zespoły negocjacyjne są odzwierciedleniem silnych podziałów kastowych w społeczeństwie hinduskim. Sam proces negocjacji jest długotrwały, gdyż indyjscy negocjatorzy potrzebują wielu informacji, które poddają bardzo szczegółowej analizie. Dodatkowo ich wysokie aspiracje, wiara w hierarchię i niezdolność do pracy w zespole niezwykle wydłużają proces negocjacji. Zakorzeniona nuta indywidualizmu powoduje, iż w początkowej fazie negocjacji dbanie o relacje nie odgrywa takiej roli, jak np. w Chinach czy Japonii, jednak ich znaczenie prawdopodobnie wzrośnie na etapie realizacji przedsięwzięcia. Badanie negocjatorów z 12 różnych kultur wykazało, że mieszkańcy Indii byli najmniej wrażliwi na względy czasowe [10]. Należy również pamiętać, iż praca dla ludności pracującej w Indiach nie jest po prostu źródłem utrzymania, ale stanowi podstawę statusu społecznego, uprawnienia do kredytu hipotecznego oraz podstawę perspektyw małżeństwa [11].